کد مطلب:152183 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:156
قاتل در حرم ابوالفضل به دروغ قسم خورد و جنازه اش را بیرون آوردند
این قضیه توسط حضرت حجةالاسلام والمسلمین حاج شیخ حسن بصیری نقل شده است:
مرحوم محمد ابراهیم زرگر خوئی این قضیه را نقل كرد:
در زمان رضاشاه، به مكه ی مكرمه مشرف شدم و در هنگام برگشتن، موفق به زیارت عتبات عالیات گردیدم. طبق معمول، اول صبح به زیارت حضرت ابی عبدالله الحسین علیه السلام شرفیاب و سپس به زیارت حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام نائل می شدم.
در روز پنجشنبه ای بعد از خروج از حرم آن بزرگوار علیه السلام، به آقای حاج عباس تبریزی - كه در نزدیكی باب العباس علیه السلام دكان عطاری داشت - برخورد كردم. وی در جلوی دكان خود صندلی گذاشت و مرا روی آن نشانید و در ضمن صحبت، مشغول اصلاحات دكانش شد. در این هنگام، ناگاه صدایی برخاست.
از صدای مزبور، مردم به تكاپو درآمدند و به طرف حرم آن بزرگوار علیه السلام می دویدند. من كه به زبان عربی آشنا نبودم و نمی دانستم چه خبر است، سر از دكان بیرون كردم و منتظر اخبار تازه بودم كه باز صدا بلند شد و آقای حاج عباس نیز دكان را ترك كرد و با عجله ی زیاد به سوی حرم مطهر رهسپار شد و به من هم گفت: بیا كه
حضرت علیه السلام كرامتی نشان داده است.
من همراه ایشان با عجله داخل صحن مقدس شدم و در آنجا دیدم كه جنازه ای را كشان كشان از حرم مبارك بیرون آوردند و مورد لعنت و نفرین قرار دادند. گویا آن بدبخت با دو نفر دیگر مرتكب قتلی شده بود و پس از گرفتار شدن، انكار كرده بود و نهایتا، امر منجر به این شده بود كه وی قسم بخورد. اینك، مأمورین دولت او را برای قسم خوردن آورده بودند واین بدبخت قبل از دیگران، ابتدا به سوگند كرده بود و مورد غضب الهی قرار گرفته و به جزایش رسیده بود. سپس آن دو نفر دیگر به جرم خود اقرار كردند. [1] .
مرحوم محمد ابراهیم زرگر خوئی این قضیه را نقل كرد:
در زمان رضاشاه، به مكه ی مكرمه مشرف شدم و در هنگام برگشتن، موفق به زیارت عتبات عالیات گردیدم. طبق معمول، اول صبح به زیارت حضرت ابی عبدالله الحسین علیه السلام شرفیاب و سپس به زیارت حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام نائل می شدم.
در روز پنجشنبه ای بعد از خروج از حرم آن بزرگوار علیه السلام، به آقای حاج عباس تبریزی - كه در نزدیكی باب العباس علیه السلام دكان عطاری داشت - برخورد كردم. وی در جلوی دكان خود صندلی گذاشت و مرا روی آن نشانید و در ضمن صحبت، مشغول اصلاحات دكانش شد. در این هنگام، ناگاه صدایی برخاست.
از صدای مزبور، مردم به تكاپو درآمدند و به طرف حرم آن بزرگوار علیه السلام می دویدند. من كه به زبان عربی آشنا نبودم و نمی دانستم چه خبر است، سر از دكان بیرون كردم و منتظر اخبار تازه بودم كه باز صدا بلند شد و آقای حاج عباس نیز دكان را ترك كرد و با عجله ی زیاد به سوی حرم مطهر رهسپار شد و به من هم گفت: بیا كه
حضرت علیه السلام كرامتی نشان داده است.
من همراه ایشان با عجله داخل صحن مقدس شدم و در آنجا دیدم كه جنازه ای را كشان كشان از حرم مبارك بیرون آوردند و مورد لعنت و نفرین قرار دادند. گویا آن بدبخت با دو نفر دیگر مرتكب قتلی شده بود و پس از گرفتار شدن، انكار كرده بود و نهایتا، امر منجر به این شده بود كه وی قسم بخورد. اینك، مأمورین دولت او را برای قسم خوردن آورده بودند واین بدبخت قبل از دیگران، ابتدا به سوگند كرده بود و مورد غضب الهی قرار گرفته و به جزایش رسیده بود. سپس آن دو نفر دیگر به جرم خود اقرار كردند. [1] .
[1] چهره ي درخشان ج 2، ص 361.